Ankara kış gecesi sabaha karşı, ihtişamlı düğün, koca otelin salonlarında hala devam ediyordu. Gelinle güvey, vedalaşarak davetlilerin keyfini kaçırmamak için, dans figürleriyle yavaşça hale doğru süzülmüşlerdi. Fakat onların her hareketini akşamdan beri takip eden yakın dostlar ve dalkavuklar, manevrayı sezip, bu bahtiyar çifti konfetiler ve serpantinlerle uğurlamak üzere peşleri sıra seğirttiler... Güvey Namık Sınırbay, genç yaşta ikbalin son durağına yaklaşmış, yakışıklı, kumral, mağrur tavırlı; buna rağmen gülümseyişiyle kadınların gönüllerini fetheden yaman bir Donjuan'dı. Uzun boylu, mütenasip vücutlu, sarışın gelinse, bu Cumhuriyet şehzadesinin yanında masal sultanına benziyordu. Yalnız güzel yüzünde içten gelen gülüş eksikti. Işığa göre zaman zaman menekşeye çalan, zaman zaman rengi açılan, açılan kurşunileşen gözlerinde, ihtimal bu ani evlenişin yarattığı bir şaşkınlık vardı. Bir havaya sürüklenmiş iradesiz bir insanın dalgınlığıyla komplimanlara karşılık veriyordu. Gelinle güvey, hayran ve kıskanç bakışlar arasında holü geçip mermer basamaklara ilerlerlerken, beli bükülmüş malum dalkavukların sırtları üzerinden dalkavukluğa adaylığını yeni koymuş fırsat avcıları alkış tutuyordu. Flaşlar yanıp sönüyordu. Ertesi gün gazetelerde ünlü güveyle beraber resimlerinin çıkacağını umanlar klişeye girebilmek için zürafa gibi boyunlarını uzatıyorlardı. Basamakların önüne siyah bir Cadillac yanaşmıştır. Arka kapıyı açıp hürmetle bekleyen şoförüne, Namık Sınırbay: - Yarın akşama kadar sen de izinlisin, dedi. Gelini ön tarafa buyurttu. Sonra rugan iskarpinleriyle karlara batarak dolandı, onun yanına oturdu. Direksiyona sardı.

---